Sobre el dicían que pesaba unha maldición. Era alto, fino,
adiñeirado e unha persoa moi cabal e consecuente. Ata o seu nome soaba a persoa
asisada, parecía que levaba unha vida repleta de felicidade.
Mais un día unha veciña algo rexoubeira comezou a
desconfiar de certas saídas, e empezou a vixialo. Cada maña miraba pola fiestra
para ver se xa saíra ou se seguía na casa e así pola tardiña e de novo o
anoitecer, controlaba as horas que saía e as horas que botaba para logo ir ao
conto con Lola que era a outra rexoubeira da aldea. Un día decátanse de que os
xoves saía cada noite e non volvía ata o venres o amencer, regresaba con cara
de cansazo esbrancuxado e con olleiras como se non houbera durmido nada en toda
a noite.
Un día Rosa lía decátase de que o don felicidade, o
cabal e asisado Moíncho non regresa para a casa pero non fora como cada venres
ó amencer, non, esta vez dérono por desaparecido. Agora Rosa lía e Lola o único
que ven cada xoves na fiestra da casa de Moíncho, é un moucho cunha cor
marrón branca, destacan nel como se foran unha olleiras escuras.
 |
Ningún comentario:
Publicar un comentario